Koniec z tymi vanami

Pomyśałem sobie, że wrzucę ten tekst szybko. Tak, znowu z archiwum, znowu o vanie. Trzeci raz o tego typu samochodzie w krótkim czasie. Może trochę nudo i prorodzinnie zrobiło się przez to na FinalGear, ale że jest to ostatnie archiwalium o tego rodzaju pojeździe to...i ja i wy będziemy mieć to za sobą. Uff.
          

Prawie każde dziecko w Polsce w mniejszym lub większym stopniu wychowuje się z kultem jednej dyscypliny sportowej  - piłki nożnej. Pal licho, gdy nie znasz podstaw ortografii, wzorów skróconego mnożenia czy stolicy Uzbekistanu. Prawdziwie wartościowym człowiekiem czyni cię umiejętność kopnięcia piłki i wymienienia podstawowej jedenastki drużyny z miasta, w którym mieszkasz. I niekoniecznie dzieje się tak dopóki jesteś w podstawówce.

America, America is wunderbar! Yyy?

W tekscie-tescie o Renault Grand Espace padają słowa "Król Królów". Tak, Chrysler Grand Voyager to mój numer 1 spośród vanów. I to pomimo, że francuska "przestrzeń" jest znacznie lepszym samochodem. 
Ot, taki paradoks, że coś w gruncie rzeczy gorszego jest znacznie lepsze.
Poniżej archiwalny tekst. Z przed roku. Napisany nim wyjechałem na liczący prawie 10000 km road trip dookoła US and A. Aż łezka w oku się zbiera na myśl o Cinnabon i jego słodkości przez którą to niemalże puściłem pawia, nocach na stacjach benzynowych w vanie zaparkowanym pomiędzy real american trucks czy wielogodzinnych podróżach na highwayach bez dotykania pedałów...

Prowadzenie bloga nie jest jednak takie proste. Tak, żadne tam hop-siup. W końcu decydujesz się na upublicznienie swojej twórczości. A co, gdy przychodzi kryzys, brak czasu, biegunka, zwyczajnie nie chce ci się zabrać za pisanie lub myślami jesteś już na wakacjach?

Na szczęście blog motoryzacyjny zawsze może opublikować test. I tak będzie tym razem. Praktyczne auto - praktyczny test.

W nowych barwach

Zmiany kolorów nastąpiły. No to kolejny tekst z archiwum.

Zastanawia mnie czasami czemu polski rynek muzyczny jest tak mizerny. Czemu tak bardzo media komercyjne promują nie wnoszące nic do muzyki gwiazdki jak Doda czy inne gnioty w stylu Marii jakiejś tam, którą znać mogą tylko czytelnicy Pudelka bo chyba nikt nie słyszał jeszcze jej piosenki. Gdy widzę w telewizorni jak po raz kolejny za super zespół uznawane jest De Mono to w mojej kieszeni nie otwiera się scyzoryk, czy nawet nóź. Moją kieszeń rozrywa maczeta.

Co gorsza jeśli nie przepadasz za twórczością polskich „artystów“, nasze zidiociałe media komercyjne z chęcią zaprezentują Ci brzmienie równie mizernych gwiazdek z zachodu, przez co różnice w ofercie muzycznej rozgłośni radiowych przypominają różnice programowe kandydatów na prezydenta, w których do drugiej tury przechodzą Jarosław Kaczyński i Antonii Macierewicz.

Będzie krótko. Króciutko.

Zmiany, zmiany, zmiany. A tak naprawdę to jedna, choć dwie. Zmieniły się kolory, a raczej pozamieniały miejscami. Zapewne nieliczni i wciąż jeszcze niewierni czytelnicy już to dostrzegli. Było białe na czarnym. Jest czarne na białym.
Blejz napisał, że jak świat światem, księżyc księżycem, a Guttenberg Guttenbergiem pismo zawsze było czarne, a papier biały (a raczej szary, niegdyś przecież dwutlenku chloru nie znali). I co z tego, że FinalGear na monitorze, a nie na papierze! Czytanie to czytanie! No to jest. Bez dyskusji, racji bronienia.Za namową człowieka, który odważył się skomentować ten blog jako pierwszy, kolory zostały zamienione.


Mój blog, ale co tam. Głosu ludu, gdy racjonalny i do przełknięcia, nawet FinalGear jest w stanie wysłuchać.